Oinarrizko errenta bera, baldintzarik gabea, unibertsala eta indibiduala, toki bakar batean dago: Alaskako estatua, Estatu Batuetako berdinzaleenetako bat dena, baina adibideak ere ez du gehiegi balio, zenbatekoa oso txikia baita: urtean 1.500 dolar dira, eta ez da nahikoa herritarren oinarrizko beharrak asetzeko eta bide alternatiboak planteatzeko.

Bestalde, Mexiko Hirian, eta orain herrialde osoan, pentsio unibertsala ezarrita dago: 68 urtetik gorakoentzako baldintzarik gabeko oinarrizko errenta. Eta badirudi jendeak, oinarrizko kontsumo-gaitasuna hobetzeaz gain, bere eguneroko gastuak kudeatzeko orduan autonomoago sentitzen dela (adibidez, emakume askok ospatzen dute bikotekideari dirua eskatzera behartuta ez egotea).

Baina, batez ere, esperimentuak egiten ari gara nonahi, behin-behineko zantzuak ikusteko, baina adierazgarriak. Ikus ditzagun adibide batzuk. Finlandian, autonomoek eta enpresaburu txikiek ekintzailetza areagotzea, eta elkarte-bizitza ere garatzea; Kanadan, buruko gaixotasunak murriztea eta dibortzio-tasa handitzea; Indian, kooperatibismoaren hedapena eta osasuna eta etxebizitza eskuratzeko aukera handiagoa (eta hobea); Bartzelonan, prestakuntza-jarduerekin jarraitzeko joera handiagoa, eta oinarrizko produktuak eskuratzeko aukera handiagoa. Oro har, ikusten da jendeak nahiago duela prestakuntza jaso, zorrak kitatu (hau da, finantza-estresa murriztea) eta, hortik aurrera, lan egokiagoak bilatu.

Edonola ere, esperimentuek datu itxaropentsuak ematen badituzte ere, nahitaez galdetu behar da ea sufragio unibertsala edo esklabotzaren abolizioa edo gaur egun gozatzen dugun osasun eta hezkuntza unibertsal eta baldintzarik gabea aldarrikatu aurretik esperimentatu behar izan zen.

Beraz, premiazkoa da bide horretan sakontzea, pertsonen existentzia materiala ziurtatuz, baita diru-baliabideekin ere (BGOE, adibidez). Bizitza dago jokoan (literalki, batzuetan), eta duintasun- eta askatasun-baldintzetan bizi ahal izatea dago jokoan.