Aplikazio hipotetikoan ez dugu jarrera indibidualistak edo desmobilizatzaileak areagotuko dituen seinalerik aurkitzen. Enplegu prekarioetatik eta gaizki ordaindutakoetatik askatzeak eta norberaren bizi-autokudeaketaren gaitasuna handitzeak (ugazaben, bikoteen edo familien aurrean), hau da, azken batean, amestea pentsaezina zen askatasun-maila irabazteak, BGOE bezalako tresnarik gabe, ikuspegi baikor baterantz garamatza: ikuspegi sozial bat marrazten du, non bere existentzia materiala bermatua duen herritar batek bere antzeko jokabideetan modu askean zehaztea aukeratuko duen, konpromiso komunitario batekin.

Nolanahi ere, gizarte-mobilizazioa ezin da egon gizarteak indibidualismoa gainditzearen mende, ezta pertsonak hilaren amaierara iristeko ezintasunarekin elikatzearen mende ere. Gizarte batek gabezia-baldintza erlatiboen bidez mobilizatzeko duen gaitasunari eustea ez dirudi argudiorik onena IBBren aurka egiteko. Aitzitik, pentsa dezakegu pertsonek, komunitate- eta lankidetza-harremanak behar dituzten gizarte-izakiak diren aldetik, beren denboraren zati bat komunitatean kolaboratzen eta inplikatzen emateko joera izango dutela, ordu-eskuragarritasun handiagoarekin eta ziurgabetasun ekonomiko txikiagoarekin. Horregatik uste dugu BGOEk kultura aldatzen lagunduko lukeela, gizarte justuago, askeago eta solidarioago batera hurbiltzen gaituena.