Galdera hori behin eta berriz egiten da, eta lehen aldiz aurre egiten diote pertsona askok BGOEren ideiari. Erantzuna konplikatua da, bi arrazoirengatik: lehena, ezin delako frogatutako datuetan oinarritu; eta, bigarrena, erantzun zintzo batek zalantzan jarri behar duelako enpleguari ematen zaion balioa (soldatapeko lana).
Inkestetatik eta, batez ere, esperientzia pilotuetatik ateratako datuek argi eta garbi adierazten dute kasu guztietan gutxiengoa dela lan-merkatua utzi eta BGOE baten ekarpenarekin bakarrik bizitzeko prest dauden pertsonen ehunekoa.

Bestalde, BGOE baldintzarik gabe, unibertsalki eta banaka jasotzean, biztanleriaren zati handi batek soldatapeko lana utziko duen beldurra, zalantzan jarri beharreko iritzi batetik abiatzen da. Lehenik eta behin, nahitaez onartu behar da enplegua ezin dela arau gorena izan, gure gizartean, herritar zentzuduna den aldetik (elkarrekikotasuna) enpleguari zor zaion ekarpena frogatzeko; izan ere, a) lanaren beste bi kontzeptu, etxekoa edo zainketakoa (gehienak emakumeek egiten dituzte) eta boluntariotza, funtsezkoak baitira, batez ere, bizitza erreproduzitzeko, eta, batez ere, bizitza erreproduzitzeko; izan ere, zerbitzu hori doakoa da, eta, b) gizarte batean oinarrituta dago, eta haren onurak ditu.

Bigarrenik, enpleguaren ikuspegi estatikoari aurre egin behar diogu, orain arte ezagutu dugun bezala existitzen jarraituko duen zerbait baita. Enpleguak ez du gaur egun arte izan duen papera izango etorkizunean. Teknologiak zokoratuta eta gizarteari zerbitzu emateko dituen gabeziengatik kritikatuta, bere etorkizuna ugalketa-lanak eta BBBk joan behar duten pakete beraren parte izatea da. Pakete hori modu orekatuan banatu behar da, pertsona guztien artean, aberastasunaren, lanen eta enpleguaren bidezko banaketa lortzeko.